Podenkoj

Kelkefoje mi revas ke sep Buroŭna podenkoj persekutas min. Grandegaj blankaj bestojn sen okuloj ĉasas lepuscanoj en la senfinaj tuneloj de la planedo. Blankaj ombroj ke iras al mi: ili ĉasas min. Blankaj bestoj kiel neĝo kie mi estas kun fajraj makuloj en siaj kruroj kay siaj oreloj, ruĝaj makuloj kiel la bananta sango sur mian vizaĝon. Ĝi gvatas min kiel ĵetaĵoj de neĝo kaj sango. Ĝi jelpas ekster la aŭdebla espektro dum mi kuras kun ĉiuj miaj fortoj al kverko.Ĉiam proksimume enfali. Neniam mi avancas pli ol kelkaj centimetroj. Mi havas la senton de kuri maratonon pri sprinto, sed ne alproksimigas min la arbro. La neĝo prenas miajn sudojn kaj rifuzas malligi min. Dum mi movas kiel malrapida kamero, la malamikoj atingis min pri mirinda rapideco. La povo kaj la malespero kreskas ĝis kontroli min. Ĉiufoje mi vidas la bestojn pli kaj pli proksime. Mia haro ĉe la nuko hirtas. Kvankam mi ne povas aŭdi ĝin, mi sentas siajn jelpojn en miaj ostoj. Mia savajo estas nur dek metroj, sed ŝajnas, ke mi neniam povas alveni. Mi aŭdas siajn spiradojn kaj sentas siajn spirojn, ĝi odoras kiel amoniako. Mi preparas por salti al la plej malalta branĉo de kverko, mi rigardas maldekstren kaj vidas terurajn flavajn dentojn ĵetitajn kontraŭ mian vizaĝon.

Eksalte, senoriente, mi vekiĝas. Sonas sireno. "MEDEVAC, MEDEVAC, MEDEVAC" krias laŭte la megafono de la kosmostacio. Mi ellitiĝas saltante. Mi kuras en la koridoro. Mi ensaltas en la evakuŝipo. Anton jam estas tie. Mi ne scias kiel li faras, sed ĉiam li estas unue. Li estas kontrolanta la ligilojn el la portilo. Mekanike, mi revizias la fermilojn el la ekipaĵo kaj mi sentas en mia loko. Mi ĝustigas mian harniso, mi metas la kaskon kaj rigardas miajn knabojn, ĉiuj dikfingrojn supren.

─ Medicina teamo lerta kaj asekurata! ─mi krias en la mikrofono.

Mi ne certas ke la komandanto aŭdas min. Ni estas inundata per la bruo de la motoroj. La sonaj ondoj vibrigas ĉiuj. La flankaj pordoj estas malfermitaj. La pafistoj fermas ĝin, sed ankoraŭ mi ne sukcesas kompreni. kion ili diras kiam leviĝis siajn dikfringojn.

─ ¡... kojn ler … … … ataj! ─aŭdas per la kasko.

Mi audas pluraj «lerta kaj asekurata». Rutino. Mi sentas la ektiron de la motoroj. Tra la luko mi vidas kiel la hangaro pordoj ekmalfermiĝas, malantaŭ ili aperas la plej profunda nigro de la ekstera kosmo. Maldika nigra linio plilarĝigas, kiel buŝo malfermanta. La flavaj lumoj kiuj markas la limojn produktas min anserhauto. Ĝi memoras min buŝo launĉita kontraŭ min en sonĝoj.

Buroŭno, la planedo, estas ĉe la alia flanko kaj ni devas ĉirkaŭiri la kosmostacio por atingi ĝin. La pli bonaj hangaroj estas ĉiam por la politikistoj kaj la generaloj, tiam estas la taktica trupoj post la logistiko kaj fine ni, ĉiam farante hemoroido en la pugo de la universo.

─ Dudek minutoj de la avizo! Sinjoroj! Oni devas mallongigi la tempon de reakcio! ─estas la voĉo de la komandanto. Ne sonas koleritan, simple obsedata pri efikeco. Mia menso ekvagas provante forlasi la sonĝon, kiu rondiras ĉe liaj anguloj.

Ekster la hangaro mi ĉesas senti mian pezon. Naŭzo kaj skŭetiĝo envenis al mi. Mi ne ŝatas la senton de perdi mian pezon. Tiu «vojaĝo» estos malkvieta. Estas informoj kiuj certigas ke la insurgentoj havigis eksteratmosferajn misilojn. La komandanto descendos per taktika flugo. Ni skuos en ĉiuj eblej direktoj. La naŭzo revenas preni min. Mi streĉas mian ekipon sed mi ne trankviliĝas. Odoras kiel amoniakon. Mi ekŝvitas. Mi fermas miajn okulojn, por klopodi kontroli min, sed ŝajnas al mi, ke nigra buŝo plenita de flava dentoj ĵetiĝas al mi.

Mi malfermas miajn okulojn kaj reekzamenas la ŝipanaro. Miaj knaboj estas la pli bonaj, nur ŝajnas maltrankvilan la novulo, li estas nur dek kvin tagoj kun ni. Ankoraŭ, li maltrapasas la descendojn, sed rapide adaptas lin. La aliaj tion faris centoj da fojoj. Estas unu horo al alveno. La majoritato de ili provas dormi. Antono fikse ridardas min kaj faras signojn por demandi min kio okazas al mi. Li ne volas uzi la microfonon por ne alarmi la aliajn. Li prenas min ĉe la mano por konstati miajn pulson. Mi metas la dikfringon supren. «Vi havas febron» artikulacias siaj lipoj sen neniu sonoj. «Mi bonfartas» replikas lin la miaj. Sed la odoro kiel amoniako estas pli kaj pli intensa kaj mi ne ĉesas ŝviti, memorigas min pri la spiron de sonĝo besto.

Mi volas dormi iom. Se mi povus dormi iom, mi trapasus la misfarto. Due fojo mi malfermas miajn okulojn kaj alkroĉi de la grimpilo. Se mi povus dormi...

Mi kuras denove sur neĝo, sed io ŝanĝis. Mi portas mian flugan kombineon kaj miajn botojn de duonaj tibioj. Per tri paŝoj mi atingas la kverkan bazon. Mi klopodas atingi la plej malaltan branĉon sed mi malsukcesas. Mi saltas tion alten kiom mi povas, sed mi ne sukcesas teni min. La podenkoj proksimiĝas kvazaŭ oni pafus lin per plasma kanono. Mi tenas min je la trunko por grimpi, sed botoj glitas. Unu salto pli kaj li atingos min.

Eksplodo traborde vekis min, la lumo kaj la mitrajlo batante la ŝildo skuis nin kiel koktelilo. Preskaŭ trafas nin. Mi vidas la timigitan vizaĝon de la novuloj kaj la malpezitan de la malnovuloj. Mi havas miksaĵon de la du. La soĝnata koŝmaro miksis kun la vivanta. Mia knaboj estas la pli bonaj. Mi rigardas ilin kaj ili nerva ridetas. Neniu volas montri nian timon. Neniu dormas okupiĝataj rigardi reciproke. La defalo estas senfina.

─ Tridek sekundoj per eniri al la atmosferon! ─la komandanto uzas lian neŭtra voĉo sed ĉiuj konas ke ni devas nun defali rekte. Nun, kalkuli nian trajektorion estas ludo por infanoj. La allogoj ĉircaŭ ni ekbrulas per la frotado al la atmosfero.

Ni falas kaj ĉio vibras. Nia korso faras pli kaj pli horizontala. La allogoj ne estas plu utilaj. Tra la luko, mi vidas nian eskorton, ili estas malfermi iliajn flankajn pordojn. La flugo komencas adaptiĝi je tereno per taktika surfaca flugo. Ni movi kiel ondanta fervojeto, sed trankviligas min reakiri mian pezon.

Niaj kanonistoj malfermas la flankajn pordojn ankaŭ. Mi malligas la harneson el defalseĝo kaj hokas ĝin al la ringo por firmigi min. Antono jam disfaldas la brankardo. Mi komencas eltiri kaj prepari la seron kaj la medikamentojn. Miaj knaboj estas jam preparantaj por la surteriĝo. Brustoŝildo, kasko, gantojn, ili muntas la fibran portilon, okulvitroj. Ili rimarkas, ke mi rigardas ilin. Ili finas la rutino, dikfingrojn supren.Mi ridetas. Miaj knaboj estas la pli bonaj.

Malgraŭ la ŝildoj, de kiam oni malfermis la temperaturo falis multe. Eble dek kvin sub nulo. Mi bedaŭras de ne meti la termikan kalsonon sub la kombineo. Miaj genuoj sensas pro malvarmo. Ni eniras en profundan kaj mallarĝan valon. Estas multe movo kaj fumo ĉe la fundo. Tie estas niaj kamaradojn, oni disbatas lin de la du deklivoj.

─ Fajrostrekaj dekunue! Escorto ĉu lokalizas la devenon? ... protektu la defalon!

Ni ekdescendas. La kanonistoj batas la deklivojn. Nia Escorto superflugas nin ronde, lia potenco de fajro estas imponega. Ĉiuj tenas nin, atendantaj el terlandon por salti. Ŝarĝa teamo delasas la skatoloj de municio, ke ni portas. Ni estas sur tero. Du vunditoj: du «alfa». Preni vejnon. Anestezo. Ĉion amaziĝas en mia kapo. Du vunditoj kun «alfa» kvalifiko, oni diris «unu». La knaboj saltis por alporti ilin. La kanonistoj protektas ilin. Oni pafas al nin. Mi okupas por disfali la duan brankardon. Mi eliras por helpi, ili alportas la unuan. Miaj knaboj estas la pli bone. Iujn klugojn proksimas nin, ni aŭdas zumi ĝin kaj la ronronado de la plasman vomon alĵetanta per niaj kanonistoj ankaŭ. La vundito havas du kolizpunktojn, unu en la abdomedo kaj la alia en la kruro kun ellasa truo. Ŝajnas la femura arterio estas tranĉita. Ni devas halti tiu hemoragio. Ni alvenis ĝustatempe sed nur apenaŭ. Sen rimarki, miaj knaboj alportis la duan. Antono estas kun li.

─ Motoroj kaj al aero! ─estas la voĉo de la komandanto en miaj oreloj.

Ĉio vibras, mi rekonstatas la apogilojn de la brankadoj. Post iuj minutoj ni estos sengravito.

La reira vojo ŝajnas nedaŭra. Antono kaj mi estas tre okupita pri la vunditoj. Antaŭ ni eliri al spaco, ni devas fermi la brankardon. Mi kovras la unuan kaj kroĉas la fermilojn. Ekstera eksplodo skuas nin, la ŝildoj nuliĝas. Malligiĝas unu el la stiftoj. Mi klopodas, ke la kovrilo falos sur la vundito, sed de la flanko mi ne havas forton. Antono kaj la knaboj helpas min kaj fiksas la kovrilojn dume la eksteraj pordoj fermas. Post kelkajn minutojn ni estas ĉe la spaco faranta jorojn. Kun la fiksa rigardo en la monitoroj de la vitalaj konstantoj, ni eniras al la kosmostacio.

En la hangaro, ambulanco atendas nin. Ni mallevas la vunditojn kaj enportas ilin al la ambulanco. Antono iras kun ili. Mi restos en la ŝipo, oni devas preti ĝin por uzi denove. Mi nur volas iru al lito frue. Mi havas febron kaj volas ripozi. Kiam mi forlasas la kosmoŝipon, legiono da mekanikoj por aranĝi ĝin denove.

Mi turniĝas kaj returniĝas en la lito. Mi sentas min nekapabla de dormi. Ĉiufoje mi fermas la okulojn kaj forlasas min al dormo, mi vekiĝas ektimiganta. Mi pensas ke mi timas al timon. Timo a podenkoj, ke nur vidas en fotografioj kaj en sonĝoj. Post sendorma nokto mi tualetas. Matenmanĝo estas sengusta. La matena kunveno ŝajnas sensenkaĵojn. Mi havas malbonan humoron. Mi devus dormi, sed mi ne povas. Mia teamo havas matenan servon. En la sidĉambro oni faras kio povas por rilaksi. La knaboj videoludas. Antono ludas ŝako kontraŭ sian personan komputilon ─mi ne scias, kial li insistas, ĉiam perdas─. Mi ŝajnigas dormi kaj neniu ĝenas min.

La sireno sonas. «MEDEVAC, MEDEVAC, MEDEVAC» krias la megafono. Ĉiuj eliras al la hangaro. Ni enŝipiĝas. Ni kontrolas la ekipaĵon. Ni metas la harneson kaj ligas nin al la desfalseĝo. La bruo de la motoroj inundas ĉion. Jam estas ĉiuj la dikfringoj supren.

─ Medicina teamo lerta kaj asekurata! ─mi krias en la mikrofono sekvanta la rutino.

Iom poste, kiom ĉiu la ŝipanaro raportis, ni komencas movi.

─ Dek sep minutoj de la avizo! Ni devas redoktu al dek kvin. La defalo estos pli movata ol kutime. Sur la surfaco estas ŝtormo kaj ili estas sub malamika fajro. Ni ĉiam alproksimiĝos en taktika flugo.

La defalo estas vera infero. Ĉio vibras kaj faras ke ĉiu parto de la korpo ŝajnas iri al alia direktio. Iuj el la ŝipanoj devis uzi la sakon per vomadojn. Kiam ni alvenas al surfaco nenio plibonigas. Nia fina celo estas sur montflanko. Oni ne estas spaco per surteriĝi. Niaj kompanoj en tero estas batantaj per senĉesa fajro, ke ĝenos la evakuon. La plej proksima ni povas surteriĝi estas ducent kvindek metroj de kie estas la vunditaj ─unu alfa kaj du beta─. Ni prenas la equipaĵon kaj la brankardojn. Ni ŝarĝas la medikamentojn kaj forpasis nin. Protektas nin niaj kanonistoj kaj du eskortŝipoj, sed la situacio ne ŝatas min. Dum la defalo la plej grave estas mortinta, nun restas la du beta. Kiam ni estas enbrankardi la duan vunditon, direkta raketo lasas nian kosmoŝipon sen ŝildoj. Alia direkta hako fariĝas ĝin senutila feraĵo, oni perdas la motorojn. La ŝiparo eliras ŝipon. Estas du vunditojn, alportas nin rapidege. La kanonistoj malfiksas la plasman kanonojn kaj li uzas ĝin per protekti siajn kompanojn. La eskorŝipoj intensigas la fajron. Ni malsupreniĝas la vunditojn sur la tero kaj eliras por preni la vunditajn ŝipanojn. Miaj knaboj estas la pli bone. Antono kaj mi pluiras al ŝipo kaj kolektas ĉiun medikan ekipaĵon kiel ni povas meti sur brankardo.

Ni rifuĝas en la eniro de tuneloj ke oni nomas ternestojn. En tio vivas la lepuscanojn. Por ĉasi ilin, la homo kreis, per genetika ingenierio, razo de monstraj hundoj adaptita al la mallumon. Tiuj hundoj teruras min ŝonĝe ekde mi aliras ĉi tie. Sed mi estas kiel laca, ke mi dormas eĉ estanta en la antro de miaj terurŝonĝoj.

Mi kuras al kerko. Ĝi estas je mia atingo, sed ne sukcesas atingi ĝin. Sep podenkoj de Buroŭna postkuras min. Preskaŭ ili atingas min, kiam mi ĉircaŭbrakas la trunkon. Mi devas supreniri kiel mi povas antaŭ ili eliros. Mi pli kaj pli grimpas. Mi ekpremas la okulojn kaj ĉirkaŭpremas la arbron. Io skuas min.

─ Vekiĝu! La kontuzita devas teni interna hemoragio, ke neniu vidis ─Antono ĉiam diligenta.

─ Ĉu? Kio? ─estas ĉio mi povas diri poste la savado de la gorĝo de sep podenkoj.

─ La kontuzita vundito devas teni interna hemoragio, ĉu vi povas ĵeti rapidan rigardon?

─ Jes, preparu portala eĥografilo por trovi ĝin. Donu al mi unu minuton. ─Ankoraŭ mi estas nervoza per la inkubo kaj torporiganta per la humido de la tunelo.

Mi prenas trinkon de akvo. Mi havas la buŝo pasteca kaj la kapo torporigita. Mi proksimiĝas al buŝo de la groto. Unu da la gardostaranto leviĝas manon al mi kaj movas la kapon nee. Mi ne insistas, sed mi bezonas freŝan aeron. Mi returnas kaj proksimiĝas a la vunditaj. La eĥografilo estas preparita kaj la laparotomilo ankaŭ ─nenias scias─. Ni komencas la esploradon kaj estas evidenta ke ĉi estas hemoragio. En la abdomena kavo estas ege koagulaĝo de sango. Sed la vundo devas esti tiel malgranda ke ne estas videbla. Mi komencas esplori malrapide ĉiu pelvo kaj supren. Se ni vidus kelkan fluon... Tie! Tie estas! Ĝi estas tre malgranda! Ni perdis kelkajn minutojn en la esplorado.

─ Laparotomio! Ni trovis ĝin! -mi diras.

Post kelkaj minutoj la sangflugo haltigas. En la tunelo faris egan silenton, neniu diras ion kaj kiam mi turniĝas mi vidas kvar grandegajn blankajn bestojn malantaŭ. Kvankam ne ŝajnas agresema mi estas panikita. Mi streĉas miajn esfinkterojn kaj la dentojn por montri iom da kuraĝo. Ili estas priflaranta la eĥografilo. Ĝi estas konektata kaj en siaj ekrano ekaperas nebulajn bildojn. Antono direktas la sensilon al la podenkoj kal la signoj ekfaras pli klarajn. Ŝajnas esti alian podenkon kusanta kun io en sia kolo, kvankam Rorschach havus per fari pli da ilustraĵojn. Ĝi ŝanĝas nun. Ŝajnas insurgenton pafitanta ilin en kaverno. Estas kurantaj bestoj sed unu falas iom da metrojn poste. Denove aperas la kuŝantan podenkon, li havas ion en la kolon.

─ Oni rakontus min kaj mi ne kredas ĝin... ĉu ili rakontas iu?

─ Estas tre malfacile scii ĝin.

─ Ĉu estas inteligentaj tiu bestoj?

Jes, ili rakontas aferon al ni, la radikala ekologiisto pafanta al «abomenaĵoj» kreita per la Homaro. Mi ne scias la inteligentan nivelon, sed jes, estas inteligentaj. Ili interpretas senfinajn eĥojn por montri nin kio okasis. Kvankam eble estas nia interpreto. Projekcioj de niaj mensoj respondanta neutran stimulon. Kio estas certe estas ke ili volas ke ni sekvas ilin.

Unu el podenkoj tiras manikon de Antono. Alia alvenas al mi kaj kun delikateco nepensebla por besto tiel granda puŝas min per la muzelo. Ili devas noti mian timigon. Ili lekas mian manon por trankiliĝi min. Ili puŝas min al la fonda direktiono de la tunelo. Mi rigardas al mian komandanton, ke ĉeestas ĉio perpleksa. Miaj knaboj estas ja starantaj kaj kolektantas ekipakoĵojn, neniu diris ion, sed ili esta ja lertajn. Miaj knaboj estas la pli bonaj.

─ Pascualo! Krasimiro! Iru kun ili! Kodon de armilaron: LA! ─la komandanto estas sekura ni foriros, sed mi estas ŝtonigita.

─ Iun problemon, kapitano? ─mi sajnas ŝvitan statuon de salo.

─ Se ili bezonas medikan helpon... ni ne estas veterinaron! Ni scias nenion de la biologion de tiu bestojn...

─ Ankaŭ ne estas certa kion ili volas. Ili elektas vin. Vidu kio ili pretendas. Memoru, ili estas kondiĉitaj per genetiko por ne ataki la homon ─la komandanto teni sin firma, mi kolektas miajn ekipaĵojn kaj mian bursan komputilon. Mi alĝustigas mian brustŝildon, la kaskon kaj mi kontrolas mian armilon: ŝarĝita, sekurigilo ene.

─ Pascualo marku la itineron kaj la intersekcojn. Se post du horoj ne estas revenontaj ni aliros serĉi vin ─pli teknikajn instrukcojn de la komandanto, por li tio estas kiel ludo. Plian meriton, plian sanĉon per medalo... aŭ eble mi misjuĝas lin.

Ni avancas en la tunelo gvidantajn per la hundoj. La lanterno de mi kasko mostras min korskuanta mondo. Ni pasis tra glataj galerioj trairitas per flua, klara kaj malvarma akvo. Grandegaj salonoj plenita da stalaktitojn kaj stalagmitojn, naturaj skulptaĵoj de sovaĝa beleco. Dum tri kvaronoj de horo ni eniras pli kaj pli en la montano. Ĝis kaverno kie trovas inon kuŝantan teren. Ŝi havas infektitan vundon en la kolo. Sia pulso estas neregula kaj tro rapida. Ŝi devas perdi multan sangon laŭ la sangmakulo sube. Kiom da sangon havas tiuj bestoj?

La mana skanilo mostri min ke ŝi havas pafaĵon aloĝigitan en la laringo. La hemoragio ne estas tre forta sed longe. Per tiu bestoj la laringo estas tre delikata aparato. Se ili perdus la fonan organon, ili devanas blinduloj kaj ŝi mostras kontuzojn batiĝanta kontraŭ aĵoj. Ni devas ekstrakti la kuglon, sed mi ne povas ĉi tie.

La transportado estas tre malfacila. La kampobrankardo esta ridinde malgranda por besto tiel granda. Krome, kvankam la gravito de la planedo estas 0.9g ŝi ŝajnas pezi eble cent tridek kilogramojn. Miaj knaboj reiras por ekipaĵon kaj helpon. La transportado de la besto okupas nin dum tri horoj.

La operacio sukcesas, la kuglo ne kontraŭstari rezistadon kaj la histoj ne ŝajnas esti tre damaĝaj. La problema estas la infekto kaj la perdita sango. La postoperacio estas la ŝlosilo. Mi sidis apud ŝi kun mia dorso al la muro. Alia besto venis kaj apogiĝis lian grandkapo sur miaj kruroj, kuŝinta apud min. Mi bezonas dormi.

Kelkefoje mi revas ke sep Buroŭna podenkoj persekutas min. Kie devas teni la okulojn nur havas kaveton kobritan kun delikata kaj senhara haŭto. Mi teruriĝas nun pensi tio. Sia natura habitato estas la mallumaj tuneloj de Buroŭna. Tie ili ne bezonas olulojn. Ili ĉasas lepuscanojn uzante eĥolocalizadon, kiel la vespertoj. Tiu mi ne scias, neniam mi vidas iu, ĝi estas diri tion la tekstojn. Sed foje, kiel nun, mi ŝonĝas pri sep podenkoj volas ĉasi min. Ĉiufoje mi kuras al proksima kverko. Ĉiufoje mi teruriĝas kaj kuras. Ne nun. Mi rigardas min kaj nur portis suturtondilo en la braka burso. Mi rigardas ĉircaŭ min kaj nur trovas lignopeco por defendi min. Mi ekpreni ĝin ambaŭmane. Ĝi ne faros multe kontraŭ sep bestojn tiel altaj kiel mi. Ja estas ili tie. Mi sentas dum momento siajn jelpojn centritajn al mi. Siaj disproporcitaj kaj ruĝaj oreloj estas fokusatas en mia direktado. Sed nun mi estas senmova, atendas. Mi ne havas tiom da timo kiel foje. La hujdoj malrapidas, ili alvenas trote. Mi levas la improvizita armo por mostri kun kio mi volas frapi ilin. Ili moderiĝas la paŝon kaj ekmovas la vostojn, sia interesa punkto nun estas la lignopeco. Bah! Estas senutila. Mi ĵetas la lignopeco la plej malproksime kie mi povas. La podenkoj elĵetas kontraŭ ĝi. Unu el ili alportas ĝin per la buŝo kaj delasas ĝin antaŭ miaj piedoj. Ili redirektas la atenton al mi, ili sidiĝas kun la kapo klinita flanke. Mi prenas la lignopecon per ekstremo. Ili ekstaras. mi ĵetas ĝin denove. Denove ili elkuras, la oreloj estas parabolaj antenoj sekvanta lignan sateliton. La flekselco de iliaj koloj estas admirinda. Kiam ili revenas mi ja ne estas nenio timigita, nun nur sentas multen da respekton. Mi kaŭriĝas por preni la bastonon kaj la podenko pli proksima lekas mian vizaĝon. Ŝian spiron odoras amoniakon. Ŝi havas cikatron en la flanko de ŝia kolo.